Overmoed

Het was één van onze eerste vakantiedagen en een graad of vierendertig, toen ik met mijn dochter vanaf de Jenner in Zuid-Duitsland lopend naar beneden ging. In verband met de hitte waren wij zo verstandig geweest om ons met de Jennerbahn naar boven te laten vervoeren en daar hadden we genoten van het adembenemende uitzicht over de Königssee.

Ontspannen, en voorzien van voldoende drinkwater, begonnen wij aan de terugweg. We bespraken onze wensen voor de komende dagen: een bezoekje aan het Kehlsteinhaus, dat Hitler op zijn vijftigste verjaardag cadeau kreeg, en wandelen naar het Watzmannhaus op de indrukwekkende Watzmann. We stonden regelmatig stil om al het moois rondom ons te fotograferen, maar toen wij het Mittelstation naderden, was het grootste enthousiasme geluwd. De zon stak, onze waterflesjes waren bijna leeg, en we besloten om in een restaurantje iets te gaan drinken. Na twee grote koppen thee voelden we ons weer opgewassen tegen de rest van de reis. Even overwogen we nog om ons met de Jennerbahn terug te laten brengen, maar rust en thee hadden ons goed gedaan en we meenden dat die tweede helft niet meer zo heel lang kon duren.

Helaas, dat hadden wij verkeerd ingeschat. Bovendien kozen wij per ongeluk ook nog voor een omweg. De hitte begon steeds zwaarder te drukken en spieren en voeten protesteerden. We hadden geen oog meer voor het uitzicht maar fixeerden ons op de parkeerplaats bij de Königssee, waar mijn auto stond. Steeds tuurden wij hoopvol in het dal om te zien of wij de parkeerplaats al naderden, maar blikkerend in de zon bleven de auto’s treiterend lang op speelgoedformaat. Toen we eindelijk doodmoe in mijn dierbare Twingootje zaten, konden we geen pap meer zeggen. Die avond misten we de moed om in het dorp te gaan eten. We behielpen ons met twee zakjes cup á soup en lagen al heel vroeg in bed.

Verkwikt opstaan zat er die volgende dag niet in. Integendeel: elke spier protesteerde. Kreunend daalden we de trap van ons pension af voor het ontbijt. Later op de dag probeerden we nog een wandeling naar Berchtesgaden. Opnieuw waren de temperaturen tot tropische hoogten gestegen en we waren blij weer terug te zijn. Onze overbelaste spieren maakten het ons de dagen erna nog flink lastig. Over het Kehlsteinhaus en de Watzmann hebben we maar niet meer gepraat. De moraal van dit verhaal: hoogmoed komt voor de val, maar met overmoed loopt het niet veel beter af.